Sy het nogal `n prys gewen met die een destyds.
Die swerwer
Ek soek.
Jaar na jaar, dag na dag, uur na uur.
Ewig is die soeke na myself,
in boeke, in kerke, in alles rondom my.
Op die straat spieël ek in vreemde oë
wat haastig anderpad kyk.
Frustrasies krop op in my en ek staar my blind
teen die lae wat die essensie bind.
Dit is ‘n dolle, gejaagde soektog deur ‘n deurmekaar, mal lewe…
ek is moeg.
Tone in koel water, die son op my vel.
Die lotusbloeisel toegevou.
My tone vroetel in die modder, stewig geanker in onvaste grond.
Uit die water staar ‘n onvaste beeld.
Tergend verander dit van oomblik na oomblik
met die ritmiese onvoorspelbaarheid van die natuur.
Ek staar na my vanuit die water
met soekende oë na binne gerig.
Liggies roer die wind ‘n lotus blaar.
Ek is ‘n soldaat
my swaard omhoog, ‘n kreet in my keel.
In my vyand se oë weerspieël my eie haat.
Walging stoot ‘n kru moegheid deur my.
My swaard pen in die grond, my hand magteloos aan my sy.
Kom na my, liewe medemens. Vergewe, vergeet.
Ek sterf op die yskoue slagveld,
alleen tussen duisende bebloede gestorwenes.
Druppels boog deur die lug
om weer onstuimig deel te word
van die kollektiewe eenheid.
Diep asemteug. Die blaar ontvou…
herrineringe spoel soos lug en bring ‘n meer bekende verlede.
Sy koggelende lag skeur die lug.
Die woede brand deur my en laat my koud…. Ek is moeg.
Ek draai my rug op hom. Hy weet nie wat hy doen nie.
Blaar na blaar vou oop, rustig, stadig…
met die stryd van alle eeue.
Onkeerbaar roer die kringende, onstuimige water
iets binne my
as ek weer terugkeer na die stilte van die duister dieptes…
en die lig.
Ek is ‘n nar, vermaaklik sinies om my koning se voete.
Koggelend, uitdagend. Die waarheid
glinster in die oë van ‘n honger kind.
Ek is stom. Gedagtes, verwilder deur woorde, keer terug.
Ek sterf van die koue in ‘n veld vol lentebloeisels.
Verstarde beelde,
ek breek deur tyd terug…
… beskuldigings.
Sarkastiese woorde
verstrengel in my keel.
Stilte my skild teen sinnelose koeëls
van woedende woorde.
Die blare wys hul skoonheid aan die son,
oper en oper nog…
‘n Storm op ‘n dam… ‘n see.
Strominge dwarrel om my heen.
Water, lug; lug water… een.
Ek is ‘n heks,
uitgelewer deur my eie kragte
aan die blinde onverstaan van duister, heilige magte.
Vlamme van Priesterlike haat louter my verwonde,
verwarde siel, verjaag die duisternis
gebaar uit onkundige beterweterigheid.
Die marteldood bied my ‘n nuwe lewe.
Die water bruis om my,
kring deur my.
Lug spoel in my in, vul my, maak my lig
en trek my af terug na die lig.
Ten volle oopgevou,
die lotus se goue kroon ontbloot,
verswelg die laaste skanse.
Ek is ‘n Engelse dame. Ek is ‘n misdadiger,
ek is ‘n priester, ek is ‘n verstotene, ek is…
Die lotus straal sy witheid aan die wêreld.
Ek lag.
‘n Eggo van vrygestelde vreugde dryf deur die stil lug,
die water lek‑lek aan die klam souterigheid van gestorte trane.
stof dwarrel in die son,
waar ek nie meer is nie.
Deel hierie met jou maters
Read Full Post »
SkalkSkryf 