Viëtnam, die avontuur kom tot n einde

Dit is werklik soos n sprokiesland, en die mense so vriendelik. Die taal bly maar n probleem maar ons gesels land en sand deur gebare.

Die meisies is klein en fyn en nie skaam om afgeneem te word nie.

 

n Dag op die strand

    

n Dag in die strate van Hai Phong

   

Die see se water is altyd bruin. Viëtnamese is nie lief vir die son nie en lê dus nie soos ons en braai op die strand nie.

Die oue en die nuwe langs mekaar. Tradisies teen vernuwing en verval. Die gesigte van n land in wording.

Dit is n arm land en die mense kry swaar (of so lyk dit) maar hulle is vriendelik en tevrede met hulle lot (of so lyk dit).

 

Twee Suid Afrikaners in die vreemde. Hulle was nie daar vir die “Noodle Soup” nie!!!!

Daar is nog baie fotos van vakansies en reise tydens hulle verblyf in Viëtnam. Mettertyd sal nog fotos hier geplaas word.

Na presies een jaar is hulle weer terug in SA. As alles reg verloop is die volgende stop Slowakië.

Read Full Post »

Maandag

Vroegoggend het n suikebekkie homself/haarself onder ons tuisproeiers kom bad. n Striltzitia blaar vol water was die ideale badkom vir ons fyn klein kuiergas met sy helder blinkblou lyfie. Ons was lanklaas so opgewonde oor n kuiergas.

Toe die suikerbekkie weg is het n pragtige rooibors Robbin asof uit n kerskaartjie van baie jare gelede ook in die sproeiers kom speel. Die winter is nou werklik verby en ons geveerde vriende vier die nuwe seisoen met oorgawe. Laatmiddag het die swaweltjies ook hulle opwagting gemaak en hoog in die helder lug het hulle sierlik geduik en gedraai terwyl hulle hulle aandete geniet het.

Duidelik was dit nie so n goeie aand vir die insekte nie?

Dit is inderdaad n goeie tyd. Uit die Kaap het ons vriende Hennie en Magdeleen ook n draai by ons kom maak. Dit is altyd goed om hulle weer saam met ons te hê.

Ongelukkig kom daar ook maar altyd donker saam met die lig. Terwyl ons ou en nuwe vriende verwelkom, neem ons ook met n seer hart afskyd van goeie mense wat die pad vir n tyd saam met ons geloop het.

Carla, die engelkind wat vir n tyd aan ons almal geen was is tragies en onverwags weer weg geneem. Dat so n klein, brose lyfie met die onskyn geaardeid soveel vreude kon bring het niemand verwag nie. Rus sag skat, jy gaan gemis word deur almal wie se lewens jy aangeraak het.

Vriend Johan, vir jou moet ons ook groet. Jy was n goeie mens. Dit was n voorreg om jou as vriend te kon hê. Ons het gedink ons het nog baie jare oor om te gesels en saam te werk. Inderwaarheid het ons maar gedink hierdie ouman sou jou vooruit gaan die ewigheid in, en toe verlaat jy as die jonger man ons skielik. Dit was regtig nie die plan nie, maar daaroor het ons geen sê nie. Ons bid dat dit met jou goed sal gaan op jou reis. Ook vir jou sal ons mis in die dae wat voor is. Dankie vir die besoek.

More sal die son weer skyn, die voëltjies sal sing, kinders sal gebore word en mense sal doodgaan. Dit is wat die lewe is, en dit is goed.

Read Full Post »

Bokkraal Waterval Vallei

 

Gaan loop ons vinnig n draai terug die geskiedenis in. Lank gelede toe ons nog kinders was, het ons soms oor Kersfees by Waterval naby Zeerust gaan uitkamp. Dit was, soos n kind maar onthou deur sy kleurvolle verbeelding, n wonderlike plek met n rivier, hemel hoë kranse, groot waterkuile en rotsbanke waarvandaan ons kordaat afgeduik het soos op die foto bo gesien kan word. Dit was destyds, baie lank gelede.

Soms het ons die tente en eetgoed met die ou Farmall trekker en sleepwa aangery as ons n week of langer gekamp het.

Toe gaan ons kyk of die plek nog lyk soos dit meer as 50 jaar gelede gelyk het.

Deur Google spoor ons Bokkraal Waterfall Valley op en bespreek terstond plek vir die naweek. Mens het al vergeet hoe vêr Zeerust van Johannesburg af is! Mens het ook vergeet dis Afrika dié. Die teerpaaie is nie wonderlik nie en die grondpaaie is n saak vir 4×4 rygoed, veral as dit nat is. Net duskant Magalliesburg kry ons n padblokkade en word deur die polisie beveel om n ompad te ry want by die plakkerskamp verder die pad af brand en breek dit in voorverkiesings jolyt onder aanvoering van jy weet wie (n leidraad … hulle dra rooi kepsies).

Read Full Post »

Hai Phong; Viëtnam

`n Verkenningstog te voet deur die strate van Hai Phong

n Man in sy groentewinkel wat hy letterlik op die sypaadjie bedryf.

`n Vriendelike meisie en haar kosstalletjie, eweneens op die sypaadjie. Dit kon net sowel Bronkhorstspruit of Marabastad hier by ons gewees het. Die vlak van higiëne is omtrent dieselfde?

  

Tipiese straatmarkte. Let op die Viëtnamesese idee van veilige elektriese bedrading (by `n “stoute” winkeltjie?)

  

Die mees gewilde vervoermiddel in Viëtnam. Die strate wemel behoorlik van scooters en mense met gesigsmaskers.

`n Tempel in tipiese Viëtnam styl gebou. By alle winkels, hotelle en tempels moet jy jou skoene uittrek voor jy daar mag ingaan.

Die twee Suid Afrikaanse avonturiers in Viëtnam

Die mense van Viëtnam is baie vriendelike mense. Waar jy gaan is hulle altyd bereid om afgeneem te word en `n woord of twee in Engels met jou te gesels. Veral die kinders hou daarvan om hulle vaardigheid met Engels ten toon te stel.

 

Orals waar jy gaan is daar beelde en kunswerke op straat te sien

Hai Phong is `n hawestad en die derde grootste stad in Viëtnam

Daar is pragtige, kleurvolle tonele vir die toeris om te besoek. Dit lyk of selfs hulle aanhangers van die Bloubulle kan wees?

Dit is n ou stad en die strate is nie ontwerp vir moderne tegnologie nie. Vragmotors kan nie in hierdie deel van die stad ry nie omdat die strate te nou is. Vullisverwydering word dus deur mense met trollies soos hierdie gedoen. Hulle neem al die rommel na n sentrale punt waar vragmotors dit dan oplaai en verwyder. Mens praat liewer nie oor hulle baie swak rioolstelsels nie!!!

En dan is daar natuurlik altyd ou Afrika waar dinge nie juis beter gaan nie!

Read Full Post »

Die grafdief van Hai Phong

Opgewonde laat weet sus Cobie my daar uit die vreemde: Kyk wat het ek gekry. Dit lê hier op die ashoop. Daar is nog baie sulke mooi goed. Ek wonder hoekom mense sulke mooi goed weggooi. Ek gaan gou terug om nog te gaan haal.

Kyk net hierdie mooi raam, laat weet sy uitasem na `n rukkie. Daar is nog, ek gaan weer haal.

Kyk net hierdie mooi potte. Dis maklik 500 jaar oud en dit lê op die ashoop, vertel sy later weer.

En daar lê n pragtige mooi, gekerfde tafelblad uit soliede hout, maar dis te swaar vir my om te dra. Ek sal Johan vra om dit vanaand te gaan haal!

Ek het dit toe self gaan haal. Kyk net die handewerk. Dit gaan mooi lyk in my kombuis. Ek kan nie glo hulle gooi sulke mooi goed weg nie! jubel sy.

En toe: Oh fok, die manager het nou net alles kom haal. Dis alles vir dooie mense en dit is bad luck om dit in jou huis te hê. Sy het gesê ek kan darem die raam hou.

En so vyf minute later: Sy het pas ook die raam kom haal. Ek mag niks hou nie. Sy sal my volgende week vat na n plek waar ek nuwes kan koop. Sy hou vol die geeste van die dooies sal ons kom jaag as die goed in my huis staan.

Dit wil voorkom of dit n kulturele gebruik is om mooi goed daar naby die begrafplaas vir die afgestorwenes te laat. As die familie van die dooies haar die goed sien steel het sou sy diep in die moeilikheid gewees het!

Nou is my spoed sommer gebreek, sê die grafrower. My hart is seer oor die fotoraam, dit was so mooi. En hoekom gooi hulle die goed op die ashoop? Daar is ou stukkende meubels en ander gebreekte goed.

Ons besluit die mooi goed is daar vir die dooies waarvoor die mense baie life was. Die gebreekte goed is dalk op die hoop gegooi vir daardie ou heks van n skoonma, dronklap man of rondloper vrou.

Begrafplase is baie mooi plekke daar in Viëtnam. Dit is netjies en goed versorg. Ons sal nog by daardie fotos kom met n volgende inskrywing … as sy haar kan gedra daar in die vreemde en uit die tronk uit kan bly!

Die grafdief en n Vietnamese vrugteverkoopster

Read Full Post »

Viëtnam

Viëtnam: ‘n Nuwe ondervinding

Wat weet ons van Viënam? Dat dit iewers in die Ooste is, dat dit eers n Franse kolonie was en dat Amerika met hulle in n oorlog betrokke was van 1965 tot 1973. Ons weet van Agent Oranje wat Amerika teen hulle gebruik het in die oorlog  en dan was daar die foto van `n kein skreeuende dogtertjie wat verband was deur die bomme wat die Amerikaners op die bevolking gegooi het en wat gehelp het om die gety teen die Amerikaanse aanslag te draai.

En ons weet dat die Viët-Cong die Amerikaners se gat behoorlik geskop het.

Maar wat het intussen van Viëtnam geword? Wel sus Cobie en Johan is nou daar en ons gaan ‘n van tyd tot tyd saam met hulle daar kuier om te sien hoe dit lyk en hoe die mense lewe.

Viëtnamese is baie vriendelike mense wat nie omgee of afgeneem te word nie. Hulle lewe op die sypaadjies waar hulle saam kosmaak en saam eet. As jy fotos neem word jy sommer genooi om saam te eet.

Die taal is natuurlik iets ysliks om te leer, bykans onmoontlik vir (ouerige) boorlinge uit die ou Wes Transvaal. Gelukkig praat baie van hulle Engels, veral die kinders, en hulle is altyd baie gretig om hulle vaardigheid met die Rooi taal te demonstreer.

Hulle kos is baie vreemd vir ons Westerlinge. Hierdie groot blare word gekook en dan word klein stukkies vleis en groente daarin toegedraai en gekook.

Die vleis is nie baie lekker nie, ruik effens af (eintlik vrot!) en wissel van suur tot soet tot erg bekruie.

Hierdie klomp het onder die seil afdak gesit en eet en was baie opgewonde om afgeneem te word. Hulle het die fotograaf dadelik uitgenooi om saam te eet, maar die fotograaf is nog effens skrikkerig vir sypaadjie kos! Die mans het haar almal met die hand gegroet. Daar is baie min antagonisme teenoor Westerlinge te bespeur, wat vreemd is gegee die onaangename ondervinding met die Amerikaners. Hulle het egter min ooghare vir die Franse.

Slaaie en ander vreemde groentesoorte dien as stapelvoedsel en alles word met tjop sticks geëet. Dis moontlik hoekom hulle so maer is. Hulle eet stadig en uiters gesonde kossoorte sodat hulle gemiddelde ouderdom (meer as 80) baie hoër is as die res van Asië se mense. Daar is meer as 90 miljoen Viëtnamese en omtrent 70% van hulle is ateïsties. Buddhisme maak 10% van die bevolking uit en 8% is Katoliek met 6% Protestant, en dan is daar ‘n hele paar klein groepies van ander tradisonele gelowe.

Die omgewing waar ons bly is meer middel en werkersklas met smal, donker stegies. Ek noem dit Marabastad, maar vind dit ‘n baie aangename plek om te bly omdat die mense so vriendelik is en maklik gesels. Die broodverkoper hou al my brood vir my gereed as ek in die oggend aangestap kom.

Volgende keer vertel ek van my eerste rit op ‘n scooter, die mees algemene vorm van vervoer vir meeste mense. Dan moet ek vertel van hulle kleredrag, en ons naweek uitstappie op ‘n boot.

 

Read Full Post »

Uiteindelik; Mosselbaai

Die eerste dag, n wandeling op Diaz Strand

Dis koel en bewolk, maar dit is Mosselbaai, dit is by die see en dit is heerlik.

Die koel weer en die ver loop maak ons honger en ons gaan eet ontbyt by die bekende Punt restaurant.

Cobie en Elsa gesels terwyl Johan die spyskaart bestudeer.

Die uitsig van die restaurant af. Koel en bewolk met druppels reën so nou en dan. Groot koppies koffie hou die lyf warm. Mens ontspan stadig uit die stad se gewoel wat deur die jaar in elke vesel van jou liggaam gaan nesskrop het. Vars seelug maak die ou kop stelselmatig oop. Dit gaan langer vat om die beklemming om die hart te laat skiet gee.

Later in Hartenbos loop ons vir oupa en ouma op n bankie voor n winkel raak, uitgevat in kisklere. Ons vermoed hulle is op vakansie, iewers van n plaas in die Vrystaat of die ou Wes Transvaal af.

Maar vakansie by die see beteken sand en see en vars lug. Mens hang nie in winkels rond nie, dit kan jy by die huis gaan doen.

“We are here essentially to risk ourselves in the world. We are a form of invitation to others and to otherness, we are ment to hazard ourselves for the right thing, for the rifght woman or the right man, for a son or a daughter, for the right work or for a gift given against all the odds. And in all this continual risking the most profound courage may be found in the radical and simple willingness to allow ourselves to be happy along the way …”

Aangehaal uit die filosoof en digter David Whyte se gedig : “We are Here”

 

Dit is vakansie, ons gaan Happy toelaat om te gebeur. Ek dink Mosselbaai en Pinnicle Point Estate leen hom/haar uistekend tot Happy, al reën dit. Ek voel dit aan my lyf. Ek sien dit aan die Mosselbaaiers. n Paar dae van Happy kan mens nie skade aandoen nie. Ons gaan “risk” en ons gaan “hazard”, ons gaan geniet.

Read Full Post »

Meanwhile, back in Germany

Dit sneeu in Munich by sus Cobie en Johan terwyl ons hier in SA uitbraai onder die ongenaakbare son.

Die blou tuinbankie is nou `n wonderlike wit tuinbankie.

Maar gelukkig is daar `n plek soos Hofbräuhaus om die koue te besweer.

Die tafel is gedek, maar die man sien nie kans daarvoor om aan te sit nie.

Ons van sonnige SA kry swaar in die koue Europa. Tog kry ons ook nie genoeg van die pragtige wit landskap nie.

Daarom bly ons maar liewer by Hofbräuhaus en hou die lyf warm.

Read Full Post »

Op die skalkse radar

Die plaaslike meerkat trek saam met sus Cobie en Johan na Munich toe waar dit tans op die voorstoep waghou oor die tulpe in die tuin. Die gedierte lyk heel tuis tussen die Germane.

Ook die twee vroue in tradisionele Afrika-drag staan trots in tussen die Duitsers, piepklein onder die bos pragtige tulpe uit hulle eie tuin.

En uiteindelik, na baie gespook het ek hierdie opdrag skildery ook klaar gekry. Die mooie kind is al amper een jaar oud en die prentjie is nou eers klaar!

Dit is hoe sy deesdae lyk

 

 

Read Full Post »

`n Besoek aan Duitsland

Ons, (dis nou ek en die Engel in my bed) is nie bekend as wêreldreisigers nie. In die eerste plek het ons nie die geld daarvoor nie, en in die tweede plek vind ons die onbekende so effe intimiderend. Dan is daar natuurlik nog die honde wat moet agterbly ook. Die gevolg is dat ons swerftogte selde verder as die Kaap van Storms in die Suide, of Ballito aan die Noordkus strek.

Ja, ek was al in Rio en ek was ook al in Maurituis, maar dit was werk … soort van, En as iemand my sou vra sal ek sê dit is plekke wat ek nooit ooit weer wil besoek nie dankie.

Maar toe wil ons mos nou Duitsland toe. Sus Cobie en haar Johan bly nou daar en hulle vertel van al die lekker en mooi. En toe wil ons loop kyk. Met die beproewing van die vlieg en die 8 uur se oorstaan op Dubai lughawe sal ek julle nie mee verveel nie. Net dit, ek dink fietsry deur Afrika tot in Munich is dalk net so opwindend.

Ons eerste ontmoeting met die Germane op eie bodem is paspoortkontrole op Munich lughawe. Dis ook ons eerste kennismaking met die Duitsers se afsydigheid en presiesheid. Hulle vat geen twak nie, en gee nog minder `n glimlag.

By ons nuwe tuiste “Hotel Scheepers” word ons soos wafferse lede van die Wittelsbach familie ontvang en behandel. Dis wyn en Whisky en tjoklits, als van die Germane se beste. Ons pak uit en pak in, want die volgende dag vertrek ons met ons eie koets (BMW) en shauffeur na Peschiera in Italië, op pad na die skone Venisië en sy gondels.

Cobie se hangende tuin van Petunias

Read Full Post »